Inmiddels wonen we ongeveer anderhalf jaar in Drenthe. Toen we hier kwamen hadden we gedacht dat het wel leuk zou zijn om een blog te schrijven over de verbouwingen en over onze hond Kim. Omdat er met deze kou niet veel valt te melden over het eerste, lijkt het me leuk om dan maar weer eens iets te schrijven over Kim. Onze herder met drie poten!
Kim is een kruising hollandse/mechelse herder, een pitte teef (mag ik dat zeggen? Ja dat mag ik zeggen want het is een hond). Een botsing als jonge hond (niet met een auto) resulteerde in een schouder die niet goed heelde. Omdat ze veel pijn had van haar linkerschouder en het verder goed met haar ging, hebben we enkele jaren terug haar linker poot laten amputeren.
Dat ze pittig was werd al duidelijk toen ik haar ophaalde van de kliniek. Ze sprong direct zelf al (met 1 voorpoot dus) op de voorstoel. Zo graag wilde ze naar huis. Vervolgens heeft ze drie maanden lang niet veel meer gedaan dan eten, plassen en poepen en op de bank liggen. Maar geleidelijk aan herstelde ze en nog weer wat maanden later kon ze zonder pijnstillers.
Hoe is het leven van Kim nu met drie poten? De mensen die we tegen komen bij het uitlaten zien ofwel niet eens dat ze een poot mist, ofwel ze zeggen iets in de trant van: “Goh die kan rennen als de beste he, dus die voorpoot lijkt ze niet te missen?” De realiteit is dat het inderdaad goed gaat, ze kan rennen en springen als elke andere hond. Maar ze heeft wel veel speciale aandacht nodig (continu opletten of ze goed loopt, op gewicht letten, etc.)
Wel is het zo dat haar karakter haar nog wel eens dwars zit. Ze is erg nieuwsgierig, erg waaks en vooral in het spelen met andere honden huist een risico voor haar. Met die ene voorpoot is het voor haar lastiger om zijwaartse bewegingen te maken. Zo af en toe raakt ze geblesseerd en moet ze weer een paar dagen rustig aan doen (lees: dan lopen we slechts een kort stukje)
Nu zo’n drie jaar later hebben er zeker geen spijt van dat we haar door die drie zware maanden hebben geloodst. Ze heeft hier een fantastisch leven, zo midden in de bossen. Het was natuurlijk nog leuker geweest als onze andere herder Mila er nog bij was geweest. Maar zij heeft op enkele dagen na onze verhuizing van Almere naar Drenthe niet mee mogen maken.
Aan het eind en begin van elk jaar is het gebruikelijk om terug en vooruit te kijken en na te denken over wat nu echt belangrijk is. Als je in je omgeving bij honden of mensen merkt dat gezondheid niet vanzelfsprekend is, dan leer je wat het belangrijkste is. Veel gezondheid voor 2012 voor jezelf en ieder die je lief hebt, mens of dier!
